Opłaty likwidacyjne nie powinny być instrumentem dyscyplinowania konsumentów i zachęcania do kontynuowania Ubezpieczenia, taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 grudnia 2013 r., syng. I CSK 149/13. Wskazano w nim, że ?mobilizacja i zachęcanie klientów do kontynuowania umowy w dłużnym horyzoncie czasowym nie może polegać na obciążaniu ich, w przypadku wypowiedzenie przez nich umowy przed upływem 10 lat jej trwania, opłatami likwidacyjnymi, których charakter, funkcja oraz mechanizm ustalania nie zostały w ogólnych warunkach umowy wyjaśnione. Wbrew stanowisku pozwanego jest to okoliczność o kardynalnym znaczeniu dla oceny niedozwolonego charakteru tego postanowienia umownego w świetle art. 385? § 1 k.c.?

Zatem aby w kontekście powyższego stwierdzenia stwierdzić czy dana opłata likwidacyjna jest niedozwolonym postanowieniem umownym należy dokonać analizy postanowień warunków ubezpieczenia. Jeżeli z analizy tych postanowień wynika, że zakład ubezpieczeń w ogólnych warunkach ubezpieczenia nie wyjaśnił dokładnie charakteru, funkcji oraz mechanizmu ustalania opłaty likwidacyjnej, można uznać, iż stanowi ona niedozwolone postanowienie umowne, a co z tym związane można zgłosić roszczenie o zwrot pobranej opłaty lub ustalenie umowy bez tej opłaty.